Na de opleiding ACT in Den Bosch ga ik met een vriendin uiteten. Wat een geweldige stad, de terrassen zitten vol. De zon schijnt nog. Het is zo gezellig, ik ben blij.
Aan alles komt een einde en ik neem de trein naar Amsterdam, ik moet overstappen op Amsterdam Zuid. Ik neem de metro en ik voel aan alles; dit is niet relaxt. En ik voel dat steeds vaker, niet op mijn gemak. En dan moet de wintertijd, dus eerder donker, nog komen.
In de metro kies ik voor een stoel alleen. Er zit een ‘hij’ achter mij.
De hij zegt: “Waar moet je heen?” Ik hoor zogenaamd niks want ik heb mijn koptelefoon op.
Dan tikt hij me aan, ok ik doe m’n koptelefoon af. Uhh ja, wat luister je? Ik luister radio één.
“Waar moet je eruit?”
Waarom antwoord ik?
“Op de Vijzelgracht.”
“Ik ook.”
Ik stap uit, hij stapt uit. Hij loopt achter mij aan. Maar goed, 100 anderen lopen ook achter mij aan. Ik ben veilig.
Ik ben buiten, tram 1 of 7 komen vast snel, hij staat plots voor mij. Hij kust, althans probeert mij te kussen. Dit is geen grap. Ik stuif naar achteren, hij gromt, hoer… en loopt weg.
Ik neem de eerste tram, die ik niet moest hebben, maar ik waan mij weer veilig.
Bijna wintertijd…
